Hissikablelvuku

Bilirsin, bilirsin de o mukadder sonu, engel olamazsın ya hani? 
Öyle oldu. Gün geldi, an çattı, "O" gitti. 
Gitmese ne de güzel severdik, sevilirdik oysa değil mi? 
Gitmese sevmez miydik yoksa sevilmediğimiz gibi? 
Şimdi biz sevildik mi, sevilmedik mi?
Peki bıkar mıydık bizden bıktığı gibi? 
Bıkmazdık değil mi? Özlemekten hiç bıkmadık ki... 
Neden "O"ndan, 
Ellerimizi tarak yapıp saçlarını okşamaktan, 
Çocuksu hareketlerinden, 
Gülerken kısılan gözlerinde kaybolmaktan bıkalım ki? 
Biz "O" kadar zalim miyiz? Peki yanımızdayken "O" zalim miydi? 
Arkasına bile bakmadı değil mi? 
Önce geldi, sonra sevdirdi, belki sevdi, eminim ki gitti.
Gidecekti hissettik. Ama öyle inanmak istedik ki, çok geçmedi inandık vesselam. 
Sonra gideceğini hissettirdi diye düşündüğümüzden kendimize kızdık. 
Nasıl inanmaz ki insan insana? 
Hem neden yalan söylesin ki insan insansa? 
İnancımızda eğlenirken gelip, zil çalarak "haydi çocuklar derse" dedi Hafize Ana. 
İyi ama burası okul değildi ki. 
Hem ne okulu, okuyamadık ki şöyle gönlümüzce "O"nun sevdasına. 
Neden derse dedi tombul kadın gülerek? 
Ayrıca bunu söylerken gülünecek ne vardı?
Derken eğlenceli rüya bitti, bu sefer harbiden gitti.
Dersler başladı okulda gördüğümüzden başkaca.
Öyle bittik ki, çöplüklerde yaşadık, kargalar sıçmadı bile üzerimize.
Üzerimize düşen neydi? Üzerimize düşeni yaptık mı? Yalvardık mı mesela?
Yalvarmakta neymiş? Yakışır mı biz gibi delikanlıya!
Hafize Ana hani dosttu Hababam'a? Biz düştükçe düşman güldü, ahbab öldü.
Hababam da mı değildik yoksa?
Neden o kadar tatlı güldünüz ki yerdeyken bana?
Şimdi kimdik biz peki? Neydik, ne olduk sonra?
Hani bilirdik, hissederdik evvelden? 6.his falandı.
Hissikablelvuku yaşadık ama filmin sonunda bu yük yoktu, bilemedik.
Hem biz nasıl biz olduk? Pardon, siz kimdiniz?