Çocukluğunun enkaz altında kalmasına şükreder mi insan? Ya o enkazın altında çocuklarım kalsaydı? Yok… Bu Polyannacılık veya şükür iletme yazısı değil dostlar, bu bir nefret yazısı.
Enkaz yerlerini yeniden inşa edeceklermiş
Savaş tam olarak şöyle başladı; “devlet nerede?” dedi bir taraf. “Biz buradayız, asıl siz neredesiniz?” dedi diğer taraf. Herkes oradaydı, herkes kameralar karşısındaydı, herkes dinledi, herkes konuştu. Hiçbiri yere düşen bir parça taşı kaldırmadı.
Sonra savaş şekil değiştirdi. “Biz buradayız, yıkılan ne varsa yeniden inşa edeceğiz.” dedi bir taraf. “Biz geleceğiz, yıkılan ne varsa yeniden inşa edeceğiz.” dedi diğer taraf. “Küllerimizden doğacağız ey halkım!” sesleri karıştı birbirine. Alkış tuttu konuşan herkese hayatta kalanlardan bazıları.
Politikanız batsın! Size soruyorum ey baştakiler; şimdiye kadar siz vardınız ve ne yaptınız? Size soruyorum ey başa geçince en iyisini yapacağını vaadedenler; baştakileri şimdiye kadar doğru iş yapmaya sevk ettiniz mi? Yok dostlar. Başta ki başını, karşıda ki yerini bilseydi bu denli vahim bir tablo karşımızda olmazdı.
Ben başka birşey yazmak istemiyorum. Bu hafta ki yazım bu kadar; 10 satır. Allah sebep olan, susan herkesin belasını versin.
